Dankjewel lente voor de magische momenten
Dankjewel voor het vertrouwen in het leven en in mezelf
In de herfst van 2020 zat ik in het loslaten en vroeg ik me af wat de lente van 2021 en de gevallen bladeren me zouden brengen. Nu ik de balans opmaak, weet ik het zeker: “Ze brachten me veel!” Veel wijsheid, inzichten, ervaringen, vertrouwen,… vertrouwen in het leven, in de liefde en vooral ook in mezelf!
Ticket to paradise
In maart van dit jaar, kreeg ik de kans een onvergetelijke trip te maken naar Costa Rica. Ja, ondanks dat de wereld zich op dat moment nog in crisis bevond. Die trip bood me magische momenten en diepgaande inzichten. Het was een ticket ‘straight to paradise and back’!
Bentinho Massaro en zijn ‘teachings’ stonden al even op mijn netvlies. Tijdens de zomermaanden van 2020 viel mijn oog al eens op deze uitgestelde retreat. De titel, content en teacher spraken me sterk aan. Eind december werd ik even emotioneel door elkaar geschud. Ondanks dat ik best goed bleef staan en me enkele uren later weer oprecht gelukkig prijsde, waren er ook momenten waarin ik afgleed naar verdriet en onmacht.
…én dat wou ik echt aanpakken.
“Ik wilde momenten van verdriet en onmacht aanpakken.”
Toen de opleiding in februari weer in mijn vizier kwam, was mijn intuïtie dan ook direct zeer sterk: “Je moet gaan!”. Mijn persoonlijkheid daarentegen dacht daar heel anders over: “Elke, ’t is een pandemie, Belgen mogen niet reizen, dit kan je niet maken.” Aangezien ik leerde mijn intuïtie te volgen, zette ik mijn persoonlijkheid opzij en ging op onderzoek uit. Wat bleek? Binnen bepaalde regels was reizen wél mogelijk. Toen ook mijn kinderen en ex-man zeiden: “Als je intuïtie dat zegt, moet je gewoon gaan!” was er geen stoppen meer aan. Toen een uur na de boeking de vliegtuigtickets opnieuw werden geannuleerd en ik het hotel niet direct geboekt kreeg, richtte ik me tot het universum: “Het is nu beslist, dus je kan tegen sputteren, maar ik ga!”
Vrijdag 12 maart ging mijn vlucht. ‘Surreal’ was het eigenlijk wel.
Tegen vrienden en familie had ik gezegd: “Ik weet niet of het aan de boardercontrol allemaal vlot loopt, dus misschien sta ik binnen twee uur terug thuis. Maar alles ging vlot, als een fluitje van een cent eigenlijk. Alsof het hele universum meewerkte om me tijdig en in goede omstandigheden op de juiste plek te krijgen.
De roeping in mijn leven
Wat de trip en de opleiding me brachten, kan ik bijna niet in woorden beschrijven. De 7 dagen, 13 sessies van Bentinho waren niet alleen deugddoende, maar ook ‘levens-veranderend’. Ik probeerde voor mijn terugkeer, alle opgedane inzichten en herinneringen samen te vatten op één blad, maar daar kreeg ik alles niet op. Ik merk dat de integratie van dat alles nog steeds verder loopt… want toen ik thuis kwam stond mijn professionele agenda ook weer boordevol met mooie individuele en team-trajecten, die nog steeds lopende zijn.
“Letterlijke en figuurlijk laat ik mijn ziel
nog meer naar voor komen in mijn werk”
De mensen die me sindsdien mochten ervaren, zullen misschien wel gemerkt hebben dat in mijn aanpak ook duidelijk veranderingen zijn doorgevoerd. Letterlijk en figuurlijk probeer ik mijn ziel nog meer naar voor te laten komen in mijn werk. In Costa Rica is mijn levensmissie geëvolueerd naar een ware roeping. Hoewel ik dat woord vroeger alleen aan ‘pastoors’, ‘paters’ of ‘zusters’ toeschreef, klopt het ook voor mij én voor de meeste coachees waarmee ik werk.
Even niets doen, voelen en denken: dat geeft bewustzijn
Ik geloof het oprecht: we hebben allemaal een ziel, een bewust-zijn, iets dat er altijd is, liefdevol aanwezig in onszelf, dat alles registreert wat we doen, zeggen, denken én voelen, een stille observator, een onbevooroordeelde getuigen,… Iets dat weet welke wegen goed voor ons zijn (en welke minder), maar wat niets oplegt, soms misschien een suggestie toefluistert als we beslissen ervoor open te staan en het te horen… Het laat ons echter ook ‘zonder oordeel’ de minder gepaste wegen volgen, als we dat willen, wetende dat het altijd goed is, en dat we altijd ervaring op doen en zullen leren… Die ziel, dat bewust-zijn, dat wat er altijd is in onszelf, dat waar we bewust van worden als we onszelf toelaten even niets te doen (2 tot 5 seconden is voldoende in het begin volgens Bentinho), te voelen en te denken… dát zou meer aandacht mogen krijgen in ons leven, in onze maatschappij én in ons werk en onze bedrijven,…
Want… kan jij je voorstellen hoe de wereld er zou uitzien, hoe wij ons zouden gedragen naar elkaar, als iedereen vanuit zijn zielsbewustzijn zou functioneren, puur vanuit liefde voor alles en iedereen (ook voor degenen die niet jouw mening of visie volgen)… wel, aan zo’n wereld daar wil ik mijn bijdrage aan leveren!
“People surrendering to the God within themselves!”, is dan ook mijn roeping. Want dat, lieve mensen, is me pijnlijk duidelijk geworden… onze intuïtie, is onze God in onszelf. We hebben hem begraven, laten ondersneeuwen, duwen hem weg. Daarom wachten we met z’n allen op de hemel in het hiernamaals, terwijl ‘life is… heaven on earth!’
Durf jij je hemel op aarde creëren? Doe dan met me mee!
Ben jij er klaar voor om actief te werken aan een écht bewust leven?
Maak even tijd en ruimte voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek!
“Groeien of ontwikkelen is pijn lijden.”
Pijn lijden ... tot er geen pijn meer over is.
Daarom wens ik jullie (en mezelf) voor dit nieuwe jaar veel pijn ;-D… én uiteraard veel kracht én veerkracht om op een constructieve manier voor jezelf en de anderen met die pijn en die groei om te gaan.
Liever kracht dan sterkte
Vaak wensen we mensen sterkte. Voor mij lijkt het dan alsof je ‘sterk’ móet zijn. Alsof je jezelf moet voordoen als iets dat er niet is, of wat je nog moet ontwikkelen. Ik wens je liever kracht, innerlijke kracht, veerkracht, een zekere mate van innerlijke stevigheid die komt vanuit je kern van je zijn, zoals de bomen die blijven staan in het midden van een hevige storm of zware wind.
Plooien maar niet breken
Regelmatig aanschouw ik vanuit mijn keukenraam de fysieke impact van de natuur op de grote en vooral hoge bomen in de dreef bij ons huis. Het is vaak een machtig schouwspel… Het verbaast me telkens weer, en stelt me tegelijkertijd gerust: hoe sterk de wind kan waaien, takken laat zwiepen en zelfs bijna dubbelplooit, en hoe de bomen keer op keer voldoende veerkacht hebben om zonder afgescheurde ledematen gewoon te blijven staan.
Ook bij ons, mensen, en bij mezelf;-) zie ik dat gebeuren. Het vorige jaar is daar een mooi en sprekend voorbeeld van. We werden met zijn allen uitgedaagd. De vraag is: wat deden we? Hebben we alle hoeken van de kamer gezien, werden we onderuit gehaald, kwamen onze mindere kantjes naar boven? Of… bleven we gewoon staan, rustig, kalm, de storm aanschouwend?
Verleg je focus en blijf staan
Onlangs had ik een gesprek met een goede vriendin, ook een psychologe. We hadden het over iets wat zich afspeelde in mijn leven. Haar conclusie was: “Tja, Elke, in dat geval kan je 2 dingen doen:
1) Je gaat weg, omdat je dat niet wil of kan dulden in je leven. Of…
2) Je ziet wat er bij de ander speelt, aanziet het voor wat het is (niet meer en niet minder) én je blijft gewoon staan.
Terwijl ik dacht het eerste te doen, confronteerde zij er mij mee dat ik eigenlijk de tweede aanpak hanteerde. Ze gaf heel mooi terug: “Wat ik jou zie doen, is niet zot worden, niet panikeren, gewoon de focus verleggen op jezelf. Content zijn met wat er in je leven is én blijven staan vanuit liefde en verbinding!”
Het is lastig, maar het haalt me niet onderuit
Toen ik er nadien verder over reflecteerde, was ik enerzijds verbaasd en anderzijds stiekem ook trots op mezelf omdat ik inderdaad (in vergelijking met vroeger) ondertussen veel meer en veel makkelijker kan blijven staan! Triggers halen mij niet meer zo snel onderuit. Ja, het kan waaien, stormen zelfs, het kan lastig zijn. Maar redelijk snel (meestal kwestie van uren, soms uitzonderlijk enkele dagen) doorzie ik wat er gebeurt, zowel bij mezelf, als bij de ander, en kan ik het aanpakken in mezelf en weer verder gaan met het leven.
"Waar ik vroeger nog geen 30 jaar was
en een boom wou zijn van meer dan 300 jaar oud,
zoals een leraar me ooit zei,
voel ik me nu tevreden met de jaren en de daarbijhorend stevigheid
en wijsheid die mijn innerlijke boom ondertussen kweekte."
Elke
Mijn pad is nog niet af
Het klinkt misschien allemaal makkelijk en simplistisch. Maar als ik kijk waar ik ooit begon en hoever ik ondertussen ben gekomen, dan legde ik al een heel pad af. Tegelijkertijd besef ik maar al te goed dat ik nog altijd op pad ben. Makkelijk is mijn pad zeker niet altijd geweest. Nog niet trouwens. Wat ik wel kan zeggen is dat het als maar gemakkelijker wordt naar mate je meer ervaring hebt en de dingen sneller doorziet.
“Personal development is not for the faint of hearts’!”
“Personal development is not for the faint of hearts”, zei mijn Amerikaanse coach me ooit, maar ook: “Jij hebt ook niet het makkelijkste pad gekozen: kinderen, een relatie (destijds getrouwd), full time werken, een rijk sociaal en familiaal leven én daarnaast ook nog eens serieus actief op het pad van persoonlijke ontwikkeling.” Mijn lijfspreuk was waarschijnlijk niet zonder reden: “Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan”.
Groei vraagt uitdaging
De laatste tijd hoor ik coachees wel eens vaker zeggen: waarom moet ik toch zoveel denken en analyseren, waarom vraag ik mij zoveel dingen af,…? Zou het niet makkelijker zijn als ik daar niet over nadacht en gewoon leefde. Goh, tja, ik begrijp perfect wat ze zeggen…
Ik dacht vroeger ook wel eens dat een andere job me meer ‘korte termijn’-geluk zou opleveren en minder hersenenspinsels. Maar ik besef heel goed dat de uitdagingen waar ik nu tegen aanloop net die uitdagingen zijn die nodig zijn voor mijn groei.
The magic lies outside of your comfortzone
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat je enkel uitdagingen voorgeschoteld krijgt die je aankan. Die je nodig hebt om je volgende stap te zetten in je persoonlijke groei. Daarom zijn we hier volgens mij, of toch zij die het pad van de persoonlijke ontwikkeling bewandelen. Het vraagt andere manieren van denken en handelen dan wat je gewoon bent. “The magic lies outside of your comfortzone”, het is een cliché maar ook zo waar!
Na regen komt zonneschijn
En wat komt er dan uiteindelijk in de plaats? Stapje per stapje een vorm van gelukzaligheid, van onverstoorbare tevredenheid, contentement, ‘bliss’ zeggen ze ook wel eens in het Engels. Dat is er altijd als je ver genoeg geraakt op het pad. Persoonlijk begin ik er nu pas echt van te proeven en te snoepen. De wortel komt dus steeds dichter en dichter bij. Maar eerst is het ploeteren, in de modder, door de afgevallen bladeren, werkend met de nieuw verworven planten en inzichten,… en dan stap voor stap… schijnt de zon, meer en meer, harder en harder. Terwijl er regenwolken zijn, doorheen de storm, ervaar je altijd de zonnestralen… in jezelf en om je heen. En dat is de ‘shit’ waar je soms door moet meer dan waard.
Laat je uitdagen en groei
Daarom is uitgedaagd worden in je leven, door je job, je baas, je partner, je kinderen, je vrienden of anderen uit je omgeving of daarbuiten,… zo waardevol! Het zijn allemaal kansen om te onderzoeken wat er bij jou speelt en hoe jij daar weer uit kan groeien naar een betere, mildere, liefdevollere versie van jezelf.
Daarom beste mensen, wens ik jullie én mezelf dus het komende jaar…
nog ietsje meer pijn, verdriet en ‘shit’.
Nog iets of wat extra uitdagingen en lastige situaties.
Zodat we nog meer kunnen leren meevaren op de flow van het leven,
ons overgeven aan wat er is en de wind kunnen laten waaien.
De storm trotseren.
Om zo nog meer bewust te worden van onze prachtige krachtige stam.
Te voelen dat we overeind staan, de nodige balast hebben afgeschud.
Dat we veerkrachtig, positief en opbouwend de wereld (de hopelijk vernieuwde of vernieuwende wereld) tegemoet kunnen treden.
Dat ... wens ik jullie én mezelf allemaal van harte toe!
Mijn nieuwjaarsbrief 2021
Ook … voor dit nieuwe jaar …
Heb ik weer wat wensen voor je klaar …
Wensen die ik schrijf zin per zin
En die komen bij het begin …
Het begin van een heel nieuw jaar …
Want met het vorige waren we echt klaar …
Wat me echter telkens verwonderen zal…
Is dat we het vorige jaar behandelen als een bal
Een bal die we heel ver weg kunnen schoppen …
En op die manier lijkt het wel of we onszelf willen foppen
Alsof een keer het jaar een andere getal heeft
Het virus (en de daarbijhorende regelgeving) niet meer leeft…
Of de gedragingen die we allemaal stellen…
Waarom zijn we dan zo gehaast om in het nieuwe jaar te snellen …
2020 was voor mij het jaar van de ‘flow’ …
Een jaar waarin we niet konden controleren, maar werden mee gezogen in de ‘row’,
In de rij en in de pas, die anderen voor ons bepaalden
Waardoor we ook wel de drukte uit ons leven haalden,
Maar ook de warme omhelzingen en het gezellige samen-zijn
Misschien vonden we dat laatste toch echt niet zo fijn.
Als ik mensen hoor zeggen dat ze van het nieuwe jaar veel beters verwachten,
Dan hoop ik oprecht dat ze het niet te makkelijk achten
Want volgens mij gaan we nog een tijdje door op hetzelfde pad
Een pad dat nog quasi niemand voor ons betrad
En wat ik jullie daar dan voor wil wensen
Is het volgende, aller beste mensen …
Dat is doorzettingsvermogen én vooral heel veel kracht,
En ook het (h)erkennen van je innerlijke macht,
Ik wens jullie veel liefde en warmhartig contacten,
Diepgaande onderzoek én vertrouwen in al de gesloten pacten,
Een hele goede gezondheid en een positieve kijk
En ver-lichten-de energie die over de ganse wereld rijkt.
Ik wens jullie integratie van het geleerde van vorig jaar.
En ik hoop dat we in december kunnen zeggen: nu zijn we eindelijk klaar!
Van harte wens ik jullie een GELUKKIG NIEUWJAAR!
------------------------------------
Elke Verboven - 5/1/2021
"Hoe gaat het met je, Elke?"
“Awel, bij mij is het écht HERFST in mijn leven. De bladeren vallen...
en ik neem afscheid."
Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Jaren aan een stuk beantwoordde ik de “Hoe gaat het”-vraag standaard met “Goed! En met jou?”. Een typisch gevolg van mijn basis Enneagram-type. Het is één van mijn verdedigingsmechanismen: laten uitschijnen dat het goed gaat met mij, zodat ik er ongestoord voor de ander kan zijn. Om zo de liefde te krijgen waarnaar ik altijd op zoek was. Er zijn voor de ander op zich, daar is niks mis mee. Als je er daarnaast ook meer dan voldoende voor jezelf bent. Iets waar het me in het verleden vaak aan ontbrak en waarmee ik de laatste jaren serieus aan de slag ging.
En ‘goed’ was op zich wel correct. Vanuit mijn wereldbeeld is het nl. ook oké als het even wat minder gaat. Omdat ik dan aan het ontwikkelen ben.
Maar… hoe gaat het écht met jou?
Een vriendin-collega zette me hierbij enkele jaren geleden op het juiste pad. Na mijn standaard “Goed! En met jou?” was haar reactie stevast: “Elke, ik wil echt heel graag weten hoe het echt met je gaat?”. Waarop ik niet anders kon dan een écht en diepgaand antwoord geven. Dit leerde me bewuster te reageren op deze vraag. Ik hoef het niet beter voor te stellen dan het is, het negatieve brengen is ook oké. En dat bewustzijn maakt het makkelijker om direct eerlijk te zeggen hoe het gaat. Zoals nu… want ik voel me letterlijk en figuurlijk in de herfst.
Hoezo, je voelt je in de herfst?
Awel, herfst betekent: het vallen van de bladeren, het sterven van veel plantaardig leven, om vervolgens te composteren en in de lente opnieuw mooie planten tevoorschijn te toveren.
Zoals de meesten al vernamen, vielen er op korte tijd twee mensen uit mijn naaste familie weg. Ik probeer met mijn naasten een relatie te hebben die ervoor zorgt dat ik nergens spijt van heb als ze wegvallen. Dat in combinatie met mijn kijk op het leven, maakt dat ik niet kapot ga van verlies… En toch raakte het me dieper dan verwacht.
Mijn ‘manier van zijn’ transformeert
Het ging langs beide kanten van de familie om de oudste familieleden, 93 en 86 jaar. Ik was er dus op voorbereid en voelde me hiermee in vrede. En toch… naast het verlies van hun fysieke aanwezigheid, voelt het ook als een verlies van een tijdperk. Mijn wereldbeeld, mijn manier van zijn, mijn overtuigingen en denkbeelden,… ze worden aangeraakt, lijken te transformeren door dit afscheid.
Kracht en wijsheid
Toen ik – 2,5 jaar geleden – 40 werd, leek het alsof ik het ‘kind-zijn’ vaarwel zei en mijn volwassen plek volledig opnam. De ervaring die ik nu heb, versterkt dat gevoel nog meer. Het lijkt wel alsof ik bewust word van de kracht en de wijsheid die mensen me zo vaak toeschrijven tegenwoordig – maar die ik nog niet durfde te zien, laat staan omarmen – stapje voor stapje in mijn systeem kruipt.
Kracht en wijsheid durf ik nu pas écht omarmen.
Surfen op de golven van het leven
Wat is dan, de groei die ik doormaak? Welke kracht herken ik nu? Ik durf me steeds meer overgeven aan de golven die het leven en het universum voor mij klaar hebben.
Mijn nieuwjaarsbrief van een jaar geleden lijkt nu wel voorspellende woorden te bevatten. Ik schreef dat ik er niet toe kwam om terug te blikken en plannen te maken. Maar ook dat ik besefte dat het niet nodig was. Want we denken te kunnen plannen en organiseren. Maar het leven is een soort van flow, waarin we enkel kunnen leren meesurfen op de golven die passeren.
‘Niet kunnen controleren’, ‘jezelf overgeven aan de flow’,… dat is precies wat corona ons bracht. En toch zie ik veel mensen struggelen. Struggelen met zichzelf, met de huidige situatie, met de regels,… En daar is op zich niks abnormaals aan.
Wat met de' maakbaarheid van het leven' en ons geluk?
Je overgeven aan de flow van het leven, het is makkelijker gezegd dan gedaan. En wat dan met de ‘maakbaarheid van het leven’? Met je geluk creëren? Met ervoor zorgen dat je krijgt wat je wil hebben? Ja, allemaal vragen om bij stil te staan… als je – ongeacht wat er buiten jezelf gebeurt – je geluk en tevredenheid blijft bewaren.
Zelfs als je denkt hiermee goed bezig te zijn – zoals ik ook van mezelf dacht in januari – merk ik nog steeds te struggelen met loslaten van controle en ‘het fixen’ van een bepaalde situatie.
Wachten op de gebraden kip
Wil dat zeggen dat je in je zetel moet wachten tot de gebraden kip in je mond gevlogen komt? Uiteraard niet. Maar denken dat je de buitenwereld kan controleren en kan laten doen wat jij wilt… dat klopt ook niet helemaal. Corona is daarvan het levende bewijs, toch?
En daar gaat het over. Het besef dat je niet de buitenkant maar wél de binnenkant kan controleren. Je eigen beleving van de situatie en je reactie daarop. Dát is waar je controle over hebt.
Ga aan de slag met jezelf
Wanneer ik de voorbije maanden werd uitgedaagd mijn verwachtingen naar de buitenwereld te onderzoeken, ging ik keer op keer met mezelf aan de slag. Wat zit hierachter? Waarom ben ik boos of verdrietig? Wat wil ik van de buitenwereld dat ik niet krijg? Wat zegt dit over mij? Wat kan (en moet) ik mezelf geven om dit aan te pakken. Keer op keer klaarde de bui op en kon ik er wat mee. Word je uitgedaagd door de buitenwereld? Ga dan aan de slag met jezelf.
Coronavirus transformatievirus
In april schreef ik: coronavirus, transformatievirus of coronatijden, transformatietijden… En dat kan ik alleen maar extra beamen. Niet als we blijven kijken naar de buitenwereld of naar anderen. Niet als we blijven denken dat de vijand buiten ons te vinden is.
Het is de allergrootste tijd om te kijken naar de pijn en angsten bij onszelf. Waarom zijn we bang om ziek te worden? Waarom houden we afstand terwijl we knuffels zo hard nodig hebben? Kijk naar jezelf: wat wil ik, wat verwacht ik? Hoe graag zie ik mezelf echt? Hoe graag zie ik de mensen in mijn omgeving? Zie ik ze zo graag dat ik ze mijn wil en overtuiging wil opleggen? Of zie ik ze zo graag dat ze hun eigen wil en overtuiging mogen hebben, ook al komt die misschien niet overeen met de mijne?
Als deze Corona-tijd ons iets leert dan is het volgens mij: kijk breder, breder dan het virus... Kijk naar jezelf. Waarom ben je zo gebeten door het gedrag van de ander? Wat verraadt dat over jezelf. Ja, natuurlijk maakt het virus slachtoffers. Nee, natuurlijk wil je liever niet dat dit jouw familielid is of jijzelf. Maar al de regels maken ook veel andere slachtoffers. Tellen we die?
Voor mij gaat het niet over voor of tegen. Elke perspectief heeft zijn voordeel. Ik wil alleen aankaarten… in plaats van het altijd buiten onszelf te leggen, te wachten op het grote mirakel,… Waarom kijken we niet wat meer naar onze eigen innerlijke noden? Onze drijfveren? Onze verwachtingen?
Hoe graag zie we onszelf echt?
Hoe graag zien we het leven echt?
Hoe graag zien we de mensen rondom ons écht?
Hoe graag zien we deze wereld? Onze planeet? Het universum?
Maar dan echt …
Dus “Hoe gaat het eigenlijk met jou?”
Wel … ik zit in de herfst!
Ik kuis een nieuwe laag interne wensen op, schrap verwachtingen en overtuigingen die ik niet meer nodig heb én ik kijk met nieuwsgierigheid uit naar de komende lente in mijn leven.
Heb jij ook zin om te kijken waar jij tegen aanloopt of telkens terug op botst? Maak dan eens tijd en ruimte voor een vrijblijvend kennismakend gesprek.
Durf jij te kiezen voor jezelf?
Sla jij het roer om als je job niet meer bij je past?
Februari was het, toen ik plots ontdekte dat bepaalde trainingen die me vroeger veel energie en voldoening gaven, aanvoelden als echte energievreters. Als er één ding is wat ik écht niet wil, dan is het bezig zijn met iets wat mijn energie weghaalt. Reden te meer dus om actie te ondernemen.
Kwam dit als een verrassing? Wel, … Ik liep al enkele maanden rond met het gevoel dat mijn leven een andere invulling zou krijgen. Niet abnormaal dat dit zich dan ook zou laten voelen in mijn professionele leven.
Mijn gevoel was duidelijk, dus vatte ik de koe bij de horens. De werking en opdrachten van People Coach moesten eens kritisch onder de loep genomen worden.
‘Toevallig’ had ik enkele dagen voordien via een coachee de naam van een oude ‘collega’ gehoord. “Toeval bestaat niet”, zeg ik altijd, dus meteen rinkelde er een belletje: híj was de persoon die ik nodig had. Zijn jarenlange ervaring met innovatie, missie, visie en strategiebepaling gaven de doorslag. Voor ik het goed en wel besefte, reserveerde ik in de kalender van People Coach drie weken later een dag om samen met die oude bekende te werken rond mijn strategie.
Ik voelde het aan van bij het begin: dit zou iets groots worden voor mij. Een belangrijke stap in mijn persoonlijk en professioneel proces. Ken je het gevoel dat je hart een sprongetje maakt met iets spannends in het vooruitzicht? Dat voelde ik telkens als mijn afspraak door mijn gedachten ging!
“De dag waarop het allemaal zou gaan gebeuren!”
Begin maart. Eindelijk was het zover! De dag startte met een blik op mijn visie op 2023-2025 gevolgd door een vertaalslag naar mijn strategie voor 2020-2021. Spannend, hoor! Ik benoemde zaken waardoor mijn hartslag letterlijk omhoog ging. Enthousiasme, drive en ook een beetje spannende ‘excitement’ was de zalige mix van gevoelens die door mijn lijf suisden.
" Keuzes maken
vraagt moed, lef
en durf!"
Tijdens die dag stond ik met mijn voeten in de modder, met mijn enkels in het water en mijn neus in de (frisse) lucht. Mijn hoofd zat in de wolken en ik droomde, maar ik kwam ook heel dicht bij de grond terecht om te kijken wat concreet haalbaar was en wat me te doen stond.
Ben je benieuwd naar het resultaat? Awel, de komende maanden zal je het merken. Eén ding is absoluut zeker: valse (of Vlaamse) bescheidenheid behoort tot de voltooid verleden tijd. Gedaan met het ontwijken van wie ik ben en waarvoor ik sta. Voortaan toon ik waar ik als coach het verschil maak en laat ik dat op gezette tijden horen. Altijd een persoonlijk verhaal, gekoppeld aan een interessant weetje of stukje inhoud. Zo kan ook jij ervan leren.
Daarnaast nam ik beslissingen – die ik al besprak met de betrokkenen. Loskomen van energievreters en volle focus op wat me wel dagdagelijks energie geeft, wat me blij en gelukkig maakt. Het kriebelt in mijn buik, tilt me tegelijkertijd energetisch op en maakt me vooral vrolijk en blij!
"Niet het resultaat
maar het pad
dat je aflegt,
maakt je rijker."
Het leven is kort, lieve mensen. Te kort om dingen te doen die je ongelukkig maken. Te kort om vast te houden aan keuzes die niet meer bij ‘je nieuwe zelf’ passen. En ja, dergelijke keuzes maken, dat vraagt moed, lef en durf. Maar eens je aan de andere kant van de berg staat en kijkt naar de weg die je aflegde, is het zó verrijkend. En dat is waar het leven omdraait en wat een mens gelukkig maakt: niet het resultaat, wél de paden die je hebt bewandeld.
Ik ga alvast nog eens op pad. De berg over, stap voor stap.
Wie gaat er met me mee?
Wat is jouw reden om te blijven hangen in een job die niet helemaal bij je past?
Voel jij je niet helemaal gelukkig in je job? Dan gebruik jij misschien ook één of enkele van de vijf meest voorkomende redenen om geen actie te ondernemen:
- Zekerheid: verandering maakt angstig en onzeker. Je weet wat je hebt, niet wat je zal krijgen…
- Salaris: niet verliezen, niet willen verminderen. Hiermee ondersteun je je gezin en kan je het leven leiden dat je leidt. Salaris is geen motivator. Anderzijds zijn we soms zo gewoon aan een bepaald uitgavepatroon. Daar wijzigingen in aanbrengen, lijkt niet altijd evident.
- Afstand: niet verder van huis willen gaan werken. Dit brengt misschien een zekere balans in werk-privé of is een gewoonte waar we niet vanaf willen stappen.
- Goede collega’s: wie weet bij wie kom je terecht? Je hebt nu goede collega’s en/of een goede baas. Hoe kan je te weten komen of je toekomstige collega’s (en baas) even tof, flexibel, open of begripvol zullen zijn!?
- Status: je job geeft je een bepaalde positie binnen de organisatie of de maatschappij en daar wil je geen afstand van doen, want je bent ambitieus. Wat zullen de mensen zeggen of - erger nog - denken als ik een stapje terug zet en het rustiger aan ga doen?
Zin om er eindelijk werk van te maken? Tijdens een loopbaanbegeleidingstraject helpt People Coach je graag op weg. Je kan bij ons terecht met de Loopbaancheques van de VDAB.
Neem vrijblijvend een kijken op: Loopbaanbegeleiding
Coronatijden, transformatietijden, speciale tijden!
Coronatijden, speciale tijden, laat het vooral geen verloren tijden zijn.
Kunnen we angst en controle overstijgen en plaatsmaken voor een breder bewustzijn?
“Ik wil de impact en serieusheid van Corona, niet onderschatten.
Mensen die ermee geconfronteerd worden, zijn er soms écht slecht aan toe...
Er is heel wat individueel leed, dus elkaar beschermen vind ik dan ook heel belangrijk."
Coronatijden, transformatietijden? Heel speciale tijden zijn het in elk geval. Ineens gaat alles anders. En kán het ook anders. Het pendelen maakt plaats voor telewerk. In plaats van de ‘ratrace’ naar hobby’s en sociale activiteiten allerhande, plooien we verplicht terug op onze gezinnen. Onze zorgsector krijgt plots een heldenstatus. En de wereld lijkt opeens niet meer zo ‘maakbaar’ als we dachten. Sommigen tellen af om terug hun oude leven in te duiken. Echt…? Ons oude leven? Waren we met z’n allen dan zo goed bezig? Wat mij betreft mag het nog even duren, deze coronatijden. Nog even. Om echte verandering te creëren, want verandering is nodig als je het mij vraagt. En in afwachting kijk ik uit en bereid ik me voor! Ik kijk uit naar het nieuwe bewustzijn dat dit beestje ons brengt. Ik bereid me voor om jullie vanuit People Coach nog beter te begeleiden op de weg naar een breder bewustzijn. Want daarover gaat het bij mij: bewust zijn, bewust leven, bewust werken. Hopelijk tot binnenkort!
Coronatijden… Transformatietijden? … Wie had dat een half jaar geleden gedacht buiten een zonderlinge voorspeller die sprak over een pestplaag die de mensheid in 2020 zou vernietigen? Een zonderlinge voorspeller ben ik – gelukkig – niet. Maar dat er iets moest veranderen aan onze levensstijl was me al langer duidelijk.
Onze focus lag wel erg op materiële welstand, luxe. Op een riante bankrekening, graag met wat aandelen erbij als het kan. Maar hoe is het gesteld met onze innerlijke welstand en onze emotionele luxe? Hoeveel tijd en ruimte spenderen we met onze geliefden? Neen, niet de vluchtige kus ’s ochtends bij het ontbijt, of ’s avonds op weg naar een hobby. Of het moment van samen in de zetel weer een nieuwe tv-serie kijkend. Niets mis mee op zich, zolang het geen vlucht is van het echte leven.
"Desondanks kijk ik bij al het negatieve dat ons overkomt ook breder, naar wat het ons positief brengt...
En als ik vanop een afstand kijk, denk ik: misschien hebben we het - binnen een groter plaatje - wel nodig om
STILGEZET te worden, met de eindigheid van het leven te worden geconfronteerd
en écht na te denken over wat de impact van ons bestaan is/was op de wereld en op onszelf.”
Ik bedoel hoeveel kwalitatieve tijd spenderen we echt met elkaar? Hoeveel diepgaande gesprekken voeren we over wat ons bezighoudt, waar we wakker van liggen, wat onze mooiste dromen zijn? Nee, niet over wat we willen doen als we met pensioen gaan, maar dromen, visies over onszelf, onze naasten of zelfs over onze wereld en maatschappij. Weet jij wat de belangrijkste waarden zijn van je partner, je vrienden en je kinderen? Ken je die van jezelf eigenlijk wel?
Dát is de vorm van kwalitatieve aandacht die ik bedoel. Wat heeft dat te maken met het coronavirus? Tja, wat denk je zelf?
Mensen ‘struggelen’, worden angstig, lastig, kwaad, ongedurig. Mensen gaan hamsteren of lock-down feestjes houden. Anderen hebben daar een mening over. Hopelijk duurt het niet te lang. Hopelijk kunnen we snel ons normale leventje weer oppakken. Echt? Ons normale leventje? Wil je dat echt terug oppakken? Want volgens mij creëerden we samen een wereld voor onze kinderen waarin we zelf eigenlijk niet wilden leven.
Wat mij betreft mag deze Coronatijd daarom lang genoeg duren. Laat het virus ons maar eens grondig met de neus op de feiten duwen. Want wij – en ja, ik hoor daar ook bij – als Westerse mensen, hebben dat nodig. Nodig om te beseffen dat het anders kan. Nodig om te beseffen dat diegenen die we al decennia met de voeten treden, nu de mensen zijn die we het hardst nodig hebben om ons te verzorgen en ons kostbare leventje te redden. Nodig om te beseffen dat we bewuster met onze planeet en z’n grondstoffen moeten omgaan. Nodig om te beseffen dat we niet alles onder controle hebben. Nodig om bewuster met onszelf, ons leven en onze medemens om te gaan. Nodig om te beseffen dat het niet ‘ieder voor zich is en God voor ons allen’, maar wij samen of anders niet.
Nodig om… ‘verantwoordelijkheid’ op te nemen. Verantwoordelijkheid om besmetting te vermijden, maar ook om het spook in ons hoofd en in de hoofden van anderen niet groter te maken dan het is. Om de angst en hysterie niet te doen groeien, maar om in vertrouwen te blijven en gewoon verder te leven met de nodige voorzorgsmaatregelen.
“Als het Corona-virus ons mensen helpt nadenken over wat belangrijk is,
mag het voor mij nog even duren.
Nieuwe gewoontes creëren gaat niet over één nacht ijs.
Het heeft tijd nodig, dus … laat ons die nu dan ook maar nemen.”
We hebben geen controle over dit beestje. Zoals we geen controle hebben over leven en dood. Opeens worden we met zijn allen terug met de voeten op de grond gezet. Nederigheid is wat dit beestje ons leert. Leef met wat er is, hier en nu, en wees blij met wat er komt. Laat deze coronatijd geen verloren tijd zijn. Haal er iets positiefs uit, voor jezelf, voor je naasten, voor ieder van ons!
Welke NIEUWE inzichten heeft Corona mij gegeven?
11jaar People Coach!
11 jaar People Coach! - mijn verhaal...
Onlangs bij de opstart van een nieuwe team coaching werd ik gevraagd mezelf en mijn organisatie nog eens voor te stellen. Ook al had ik het een en ander voorbereid, toch hoorde mezelf dingen communiceren die ik nog nooit eerder luidop had uitgesproken bij een klant tijdens een dergelijke voorstelling.
Ik verduidelijkte namelijk het beeld dat in mij leeft, al jaren, … door velen wordt het onthaald als een utopisch (of op zijn minst een erg idealistisch) beeld. Maar voor mij is het een droom, een toekomstbeeld, een visie, een realiteit die ik in alles wat ik doe mee probeer vorm te geven. Het is een beeld dat al jaren in mij leeft, dat in mijn hoofd speelde toen ik 11 jaar geleden aan dit avontuur begon en waaraan ik nog steeds elke dag wil bijdragen.
Het is ontstaan vanuit de persoon die ik ben en de ervaringen die ik tijdens mijn leven heb opgedaan.
Zo herinner ik mij dat ik op mijn 15de zei Psychologie te willen gaan studeren omdat ik iedereen zo gelukkig wou maken als dat ik zelf was;-). Dat ik bewust koos voor Klinische Psychologie na de eerste twee kandidatuursjaren, omdat ik vanuit 'de Klinische' nog wel in het bedrijfsleven kon gaan werken, maar vanuit het bedrijfspsychologie niet in de klinische sector. Ik wou mijn opties open houden. Dat ik na mijn afstuderen een vaste full time job wou vinden en dat ik daardoor in de HR wereld stapte om dan weer twee jaar later een Master in HRM bij te doen om het scala aan opleiding te vervolledigen. En… dat ik na een paar jaar werken in een Amerikaanse multinational mezelf voor een deel kwijt was, op een halve burn-out afstevende en daardoor de moeilijkste, maar ook beste beslissing van mijn leven heb genomen om als zelfstandige aan de slag te gaan met people Coach en mijn hart te volgen.
Want... ik had meegemaakt en gezien wat een job, een bedrijf, een drive waarin je zit, met je kunnen doen… en daardoor was er een droom ontstaan in mij. Een droom waaraan ik wilde bijdragen en een droom die ik eigenlijk aan iedereen wilde vertellen.
Wel nu … 11 jaar na datum, hoorde ik het mezelf vertellen aan een nieuwe groep mensen waarmee ik een teamcoachingstraject ging opstarten.
Wat ik vertelde was dat ik droomde van een wereld waarin iedereen, elke mens, een job heeft (met collega’s en leidinggevende) waarin (en waarmee) hij/zij zich honderd procent thuis voelt, die honderd procent op zijn/haar lijf is geschreven, waarin zijn/haar talenten worden gebruikt, erkent en ten volle geapprecieerd, een job die energie geeft, voldoening geeft, een meerwaarde biedt, maakt dat we nooit op pensioen willen gaan, dat we elke ochtend een glimlach op ons gezicht krijgen omdat we mogen gaan werken,… etc.
Ik zag glimlachen verschijnen op de gezichten van de mensen die mij aanhoorden. Ik zag hun even wegdromen naar wat het zou betekenen voor hen, als dat zo mocht zijn. Ik zag mensen knikken en helemaal mee zijn met mijn verhaal en toen dacht ik bij mezelf: Elke dit is het verhaal dat jij nog VEEL meer moet verkondigen…
Misschien is het té idealistisch en misschien is het niet realistisch (op korte termijn en/of op grote schaal). Maar uit ervaring weet ik dat het wel realistisch is op kleine schaal, in teams, in kleine organisaties, voor mensen, groepen en individuen.
Kan jij je voorstellen hoe mensen zich zouden voelen als ze op die manier elke dag zouden gaan werken? Kan je je voorstelen hoe de wereld dan in elkaar zou zitten? Hoe bedrijven dan zouden functioneren? Hoe gelukkig mensen zouden zijn, als ze niet meer zouden gaan werken om geld te verdienen, maar als geld verdienen een leuke 'side-kick' zou worden. Als we zouden gaan werken om onze missie te volbrengen, omdat we goed zijn in wat we doen, omdat we het graag doen en vooral omdat we vinden hierdoor een bijdrage te leveren, een meerwaarde te genereren voor de maatschappij.
Kan jij je dat voorstellen? Wel, ik ELKE ;-) dag! Echt, elke dag, elk uur, elke minuut!
In al mijn contacten met klanten zit dit er op een of andere manier in verweven. Laat ons gelukkiger worden, laat ons er naar streven om ons volle potentieel neer te zetten, …
En ook in mijn eigen leven ben ik daar continue mee bezig. Dat is waarom ik op sta, dat is waarom ik doe wat ik doe, dat is dus ook waarom ik zeg … ik ga nooit op pensioen gaan, want ik doe gewoon veel te graag wat ik doe.
Misschien was het naïef om als 15 jarige te zeggen, ik wil iedereen zo gelukkig maken als ik zelf ben!? Iedereen kan uiteraard niet …
Maar enigszins aangepast klopt het eigenlijk nog wel altijd voor mij:
Ik wil nog altijd graag zo veel mogelijk mensen ‘gelukkig’ maken. Niet door dingen voor hen te doen of hen te pleasen, want dat zou mijn eigen persoonlijke valkuil zijn, maar wel om hen te helpen, te ondersteunen zichzelf te vinden, te leren kennen, te herontdekken en verder te ontwikkelen, de beste versie van zichzelf te worden! Net zoals ik elke dag probeer om zelf de beste versie van mijzelf te zijn;-).
Het heeft me 10 jaar genomen om te beseffen, te realiseren waar mijn doel, mijn missie écht lag. Daarna heeft het me nog een extra jaar gekost om mijn verhaal duidelijk uitgewerkt te krijgen en juist te krijgen verwoord. Maar eindelijk zijn we er!
Eindelijk kan ik jullie het ‘vernieuwde’ People Coach voorstellen. Het bedrijf waar ik altijd van droomde, in al zijn glorie;-) en ik ben er best trots op.
En hoe ook ik soms nog struggle met het maken van ‘bewuste keuzes’, hoe me dat een hele boel extra tijd, geld en energie heeft gekost in het proces naar deze nieuwe look & feel, dat vertel ik jullie in een volgend persoonlijk verhaal.
Tot snel,
Liefs,
Elke