Pijn lijden … tot er geen pijn meer over is.

Daarom wens ik jullie (en mezelf) voor dit nieuwe jaar veel pijn ;-D… én uiteraard veel kracht én veerkracht om op een constructieve manier voor jezelf en de anderen met die pijn en die groei om te gaan. 

Liever kracht dan sterkte
Vaak wensen we mensen sterkte. Voor mij lijkt het dan alsof je ‘sterk’ móet zijn. Alsof je jezelf moet voordoen als iets dat er niet is, of wat je nog moet ontwikkelen. Ik wens je liever kracht, innerlijke kracht, veerkracht, een zekere mate van innerlijke stevigheid die komt vanuit je kern van je zijn, zoals de bomen die blijven staan in het midden van een hevige storm of zware wind.

Plooien maar niet breken
Regelmatig aanschouw ik vanuit mijn keukenraam de fysieke impact van de natuur op de grote en vooral hoge bomen in de dreef bij ons huis. Het is vaak een machtig schouwspel… Het verbaast me telkens weer, en stelt me tegelijkertijd gerust: hoe sterk de wind kan waaien, takken laat zwiepen en zelfs bijna dubbelplooit, en hoe de bomen keer op keer voldoende veerkacht hebben om zonder afgescheurde ledematen gewoon te blijven staan.

Ook bij ons, mensen, en bij mezelf;-) zie ik dat gebeuren. Het vorige jaar is daar een mooi en sprekend voorbeeld van. We werden met zijn allen uitgedaagd. De vraag is: wat deden we?  Hebben we alle hoeken van de kamer gezien, werden we onderuit gehaald, kwamen onze mindere kantjes naar boven? Of… bleven we gewoon staan, rustig, kalm, de storm aanschouwend?

Verleg je focus en blijf staan
Onlangs had ik een gesprek met een goede vriendin, ook een psychologe. We hadden het over iets wat zich afspeelde in mijn leven. Haar conclusie was: “Tja, Elke, in dat geval kan je 2 dingen doen: 
1) Je gaat weg, omdat je dat niet wil of kan dulden in je leven. Of…
2) Je ziet wat er bij de ander speelt, aanziet het voor wat het is (niet meer en niet minder) én je blijft gewoon staan. 

Terwijl ik dacht het eerste te doen, confronteerde zij er mij mee dat ik eigenlijk de tweede aanpak hanteerde. Ze gaf heel mooi terug: “Wat ik jou zie doen, is niet zot worden, niet panikeren, gewoon de focus verleggen op jezelf. Content zijn met wat er in je leven is én blijven staan vanuit liefde en verbinding!”

Het is lastig, maar het haalt me niet onderuit
Toen ik er nadien verder over reflecteerde, was ik enerzijds verbaasd en anderzijds stiekem ook trots op mezelf omdat ik inderdaad (in vergelijking met vroeger) ondertussen veel meer en veel makkelijker kan blijven staan! Triggers halen mij niet meer zo snel onderuit. Ja, het kan waaien, stormen zelfs, het kan lastig zijn. Maar redelijk snel (meestal kwestie van uren, soms uitzonderlijk enkele dagen) doorzie ik wat er gebeurt, zowel bij mezelf, als bij de ander, en kan ik het aanpakken in mezelf en weer verder gaan met het leven. 

Waar ik vroeger nog geen 30 jaar was
en een boom wou zijn van meer dan 300 jaar oud,
zoals een leraar me ooit zei,
voel ik me nu tevreden met de jaren en de daarbijhorend stevigheid
en wijsheid die mijn innerlijke boom ondertussen kweekte.”

Elke

Mijn pad is nog niet af 
Het klinkt misschien allemaal makkelijk en simplistisch. Maar als ik kijk waar ik ooit begon en hoever ik ondertussen ben gekomen, dan legde ik al een heel pad af. Tegelijkertijd besef ik maar al te goed dat ik nog altijd op pad ben. Makkelijk is mijn pad zeker niet altijd geweest. Nog niet trouwens. Wat ik wel kan zeggen is dat het als maar gemakkelijker wordt naar mate je meer ervaring hebt en de dingen sneller doorziet. 

“Personal development is not for the faint of hearts’!”
“Personal development is not for the faint of hearts”, zei mijn Amerikaanse coach me ooit, maar ook: “Jij hebt ook niet het makkelijkste pad gekozen: kinderen, een relatie (destijds getrouwd), full time werken, een rijk sociaal en familiaal leven én daarnaast ook nog eens serieus actief op het pad van persoonlijke ontwikkeling.” Mijn lijfspreuk was waarschijnlijk niet zonder reden: “Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan”. 

Groei vraagt uitdaging
De laatste tijd hoor ik coachees wel eens vaker zeggen: waarom moet ik toch zoveel denken en analyseren, waarom vraag ik mij zoveel dingen af,…? Zou het niet makkelijker zijn als ik daar niet over nadacht en gewoon leefde. Goh, tja, ik begrijp perfect wat ze zeggen…

Ik dacht vroeger ook wel eens dat een andere job me meer ‘korte termijn’-geluk zou opleveren en minder hersenenspinsels. Maar ik besef heel goed dat de uitdagingen waar ik nu tegen aanloop net die uitdagingen zijn die nodig zijn voor mijn groei. 

The magic lies outside of your comfortzone
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat je enkel uitdagingen voorgeschoteld krijgt die je aankan. Die je nodig hebt om je volgende stap te zetten in je persoonlijke groei. Daarom zijn we hier volgens mij, of toch zij die het pad van de persoonlijke ontwikkeling bewandelen. Het vraagt andere manieren van denken en handelen dan wat je gewoon bent. “The magic lies outside of your comfortzone”, het is een cliché maar ook zo waar! 

Na regen komt zonneschijn
En wat komt er dan uiteindelijk in de plaats? Stapje per stapje een vorm van gelukzaligheid, van onverstoorbare tevredenheid, contentement, ‘bliss’ zeggen ze ook wel eens in het Engels. Dat is er altijd als je ver genoeg geraakt op het pad. Persoonlijk begin ik er nu pas echt van te proeven en te snoepen. De wortel komt dus steeds dichter en dichter bij. Maar eerst is het ploeteren, in de modder, door de afgevallen bladeren, werkend met de nieuw verworven planten en inzichten,… en dan stap voor stap… schijnt de zon, meer en meer, harder en harder. Terwijl er regenwolken zijn, doorheen de storm, ervaar je altijd de zonnestralen… in jezelf en om je heen. En dat is de ‘shit’ waar je soms door moet meer dan waard. 

Laat je uitdagen en groei
Daarom is uitgedaagd worden in je leven, door je job, je baas, je partner, je kinderen, je vrienden of anderen uit je omgeving of daarbuiten,… zo waardevol! Het zijn allemaal kansen om te onderzoeken wat er bij jou speelt en hoe jij daar weer uit kan groeien naar een betere, mildere, liefdevollere versie van jezelf. 

Daarom beste mensen, wens ik jullie én mezelf dus het komende jaar… 
nog ietsje meer pijn, verdriet en ‘shit’.
Nog iets of wat extra uitdagingen en lastige situaties.
Zodat we nog meer kunnen leren meevaren op de flow van het leven,
ons overgeven aan wat er is en de wind kunnen laten waaien.
De storm trotseren.
Om zo nog meer bewust te worden van onze prachtige krachtige stam. 
Te voelen dat we overeind staan, de nodige balast hebben afgeschud.
Dat we veerkrachtig, positief en opbouwend de wereld (de hopelijk vernieuwde of vernieuwende wereld) tegemoet kunnen treden. 

Dat … wens ik jullie én mezelf allemaal van harte toe!