“Hé Elke, hoe gaat het ondertussen met jou?”, is een vraag die de laatste tijd vaker mijn richting uitkomt. Mijn eerlijke antwoord daarop is “het gaat…” met een veel betekende blik of “ca va… maar er is geen overschot momenteel.” Want zo voelt het ook echt. Zeggen dat het beter gaat dan het in werkelijkheid is, doe ik al lang niet meer. En ik weet: het gaat momenteel niet echt super goed met me.

Meestal denkt mijn omgeving dan bijna direct dat alles met het verlies van en verdriet voor mijn vader te maken heeft, maar dat is het zeker niet. Er heeft de laatste maanden veel gespeeld en de meeste van die dingen spelen eigenlijk nog steeds.

Mijn assistente, Kristien, zei onlangs nog: “Besef jij eigenlijk wel wat jij allemaal tegelijkertijd aan het doen bent!?” En ja, ze heeft wel gelijk. Eigenlijk besefte ik dat niet goed of vond ik dat maar normaal, want ik heb veel energie en ik kan best veel aan (normaal).
Maar er speelt de laatste maanden, of misschien beter het laatste jaar, ook best veel …


Mijn nieuw lief
Alles begon allicht met een nieuwe relatie, wat uiteraard mega positief is. Maar na jaren bewust alleen te zijn, vraagt dit toch ook de nodige aanpassing, afstemming én kruipt er – alleen in de verplaatsingen die eraan gelinkt zijn – veel tijd. Tijd die ik zeer graag met ‘mijn lief’ spendeer, maar die tegelijkertijd ook wordt weggetrokken uit mijn zaak. Daaraan gekoppeld is er ook een ‘semi-nieuw samengesteld gezin’. 4 super lieve kinderen, die echter op sommige gebieden met heel andere waarden, normen en vooral gewoontes zijn groot gebracht. Bovendien zitten ze twee-aan-twee in een andere fase wat betreft het leren omgaan met het scheidingsproces en alle gevolgen van dien.


Afscheid en verantwoordelijkheid
Gooi daar dan de plotse en zeer intense ziekte en het ‘semi-onverwachte’ overlijden van mijn vader, mijn eeuwige steunpilaar, bovenop. Evenals de Alzheimer-diagnose die mijn mama – quasi gelijklopend met de ziekte en stervensproces van mijn vader – kreeg… Het feit dat ik als enig kind plots alles op mijn schouders kreeg, was en is nog altijd best pittig. Ondanks de steun van familieleden en vrienden, voel ik me erg verantwoordelijk om veel dingen zelf en zelfstandig aan te pakken en op te lossen, terwijl ik ook maar 24 uur in een dag heb.


Uit te werken projecten
En dan heb ik nog niets gezegd over de professionele én zielsgerelateerde projecten die ik wil uitwerken én de verschillende persoonlijke en huiselijke projecten, die er ook nog zitten aan te komen.
Tja… ik denk dat dat voor iedereen misschien wel wat veel is of zou zijn, als ik het zo uitgeschreven zie staan.


Het besef kwam plots
Drie weken geleden voelde ik het opeens. Toen de emoties van het overlijden van Eric Schneider – mijn eerste leraar persoonlijke en spirituele groei – het verdriet rond mijn vader triggerden én samenvielen met de positieve emoties van een verjaardagsfeestje van mijn metekind en zijn zus: mijn batterij was plots echt leeg. De tranen kwamen voor quasi niets en bleven een tijdje in mijn ‘zijn’ aanwezig. Ik voelde gelukkig direct: “Dit is niet goed. Ik heb voldoende rust nodig en hulp om alles wat er op mijn ‘to do-lijst’ staat afgewerkt te kunnen krijgen.”

Toen de emoties ook de dag nadien de boventoon bleven houden, besefte ik dat een burn-out op de loer lag… en dat er dus werk aan de winkel was om een verder afglijden te voorkomen. Gelukkig ken ik de symptomen en weet ik perfect wat wel en niet te doen. Mijn eigen korte ervaring bij mijn laatste werkgever 16 of 17 jaar geleden, evenals alle burn-out cliënten die ik ondertussen professioneel begeleidde, maken dat ik me heel bewust ben van alle do’s & don’ts. Tenslotte bespreek ik ze bijna wekelijks met mensen. Tegelijkertijd had ik dit niet helemaal zien aankomen bij mezelf. Verder wegzakken is in ieder geval geen optie. Het is zeker niets waar ik bewust voor zou kiezen.

Ik werk momenteel dan ook volop aan het voorkomen van die burn-out door:

  • Voldoende slapen en voldoende rust nemen tussendoor
  • Voldoende dingen doen die mij energie geven (zonder me uit te putten)
  • Een duidelijk en werkbaar overzicht maken van alle ‘to do’s’ die ik de komende tijd te doen heb
  • Definiëren wie me (tijdelijk) waarmee kan helpen, dit ook vragen en dan doorgeven
  • Mijn eigen taken stap voor stap afwerken (geen 5 dingen tegelijkertijd meer, door voor mezelf duidelijk te maken wat eerst moet en wat nog even kan wachten).

Daarnaast merk ik dat ik bepaalde dingen te vermijden heb:

  • Te veel drukte in of rondom mij (door een te groot aantal mensen om me heen, door te veel dingen te doen te hebben, te veel negatieve indrukken en prikkels te krijgen op een kort tijdstip)
  • Externe druk om iets te doen binnen een bepaalde timing of tegen een bepaalde deadline (die ik niet zelf heb bepaald)
  • Heftige emoties beleven (of beter alle emoties die ik beleef worden momenteel beduidend pittiger ervaren)
  • Extraatjes zijn overbodig (mijn gemaakte planning is een minimum planning, ik heb momenteel niet voldoende rust en headspace beschikbaar om er vlotjes nog allerlei extra’s bij te nemen of tussen te plaatsen)…


Duidelijkheid in mijn gezin
Ook met mijn kids speelde ik open kaart: “Het zal allicht nog wel enkele weken duren, voor mama terug helemaal zichzelf is en weer voldoende energie heeft om allerlei extraatjes erbij te nemen.” En dat geloof ik ook oprecht. Dit wil echter niet zeggen dat er momenteel geen leuke dingen kunnen gebeuren, maar liefst zoveel mogelijk op voorhand gepland en geregeld, zodat er voldoende rust blijft in mijn dagen. En daar wilde ik hen en mijn omgeving ook gewoon even bewust van maken dezer dagen.

Werk geef me energie
“Kan je dan nog wel werken?” is dan uiteraard vaak de volgende vraag. Awel… raar maar waar, werken is net dat waardoor ik alle andere zorgen even kan loslaten of parkeren. Ik denk soms op voorhand dat ik er weinig energie voor heb, maar vaak laadt het me echt op om in de situatie van mijn coachees te duiken. Zeker als het thema gelinkt is aan mijn zielsmissie. Wel merk ik dat mijn dagen niet overvol mogen zitten en/of dat ik voor- en nadien voldoende rust moet nemen. En dat doe ik dan ook.

Zelfzorg op één in deze heftige tijd
Zelfzorg is des te meer aan de orde nu. Onlangs zei ik tegen een coachee: “Het is een heftige tijd. Een tijd waarin we op allerlei gebieden tegelijk worden uitgedaagd. Het is aan ons om ondanks de uitdagingen en moeilijkheden, ten allen tijden onze ‘rust en cool’ te bewaren. We moeten stap voor stap de dingen afwerken zonder ons te laten opjagen of te stresseren. De opdracht is… kunnen we chill en relaxed blijven? In ons vertrouwen (en de liefde) blijven zitten, ongeacht wat er op ons bad komt? Want angst en bezorgdheden gaan ons nu zeker niet helpen.”

Hoe zit het met jou? Word jij ook uitgedaagd om je cool te bewaren, ongeacht de uitdagingen op je pad? Wat doe jij om je rust te behouden? Wat werkt er voor jou?

Als je meer wilt praten over burn-out of begeleiding nodig hebt, sta ik altijd klaar om je te helpen. Neem gerust contact met me op voor ondersteuning en begeleiding: info@peoplecoach.be

Veel lieve groeten,
Elke